Zespół Aspergera u dzieci – jakie są jego przyczyny, objawy i leczenie?
Zespół Aspergera należy do zaburzeń ze spektrum autyzmu. Osoba z zespołem Aspergera ma zwykle trudności z nawiązywaniem relacji z rówieśnikami, choć ich potrzebuje, i może zamykać się w swoim świecie. Często przejawia zainteresowanie wybraną przez siebie wąską dziedziną i ma ogromną wiedzę na jej temat. Sprawdź, jakie są przyczyny, objawy i sposoby leczenia zespołu Aspergera u dzieci.
Polecane
Czym są zaburzenia ze spektrum autyzmu?
Zaburzenia z kręgu autyzmu mogą powodować trudności w kontaktach społecznych oraz w komunikacji werbalnej i niewerbalnej. Do innych charakterystycznych objawów należą np.: ograniczenie zainteresowań, przywiązanie do rutyny, a w niektórych przypadkach także niewłaściwe wykształcanie się mowy. Są to zaburzenia neurorozwojowe, to znaczy, że dochodzi do nieprawidłowości w dojrzewaniu mózgu lub w innej części układu nerwowego. Ich objawy są zwykle widoczne już u małych dzieci, ale w łagodnej postaci mogą pozostać nierozpoznane aż do czasów szkolnych lub dorosłości. Zaburzenie diagnozowane jest częściej u chłopców, choć dotyczy także dziewczynek.
Do zaburzeń ze spektrum autyzmu należą: autyzm, zespół Aspergera, zespół Retta, dziecięce zaburzenie dezintegracyjne i całościowe zaburzenia rozwojowe bliżej nieokreślone.
Jakie są cechy zespołu Aspergera u dzieci?
Dzieci z zespołem Aspergera, podobnie jak w przypadku innych zaburzeń ze spektrum autyzmu, mają trudności w kontaktach z rówieśnikami, mogą niewłaściwie wyrażać swoje emocje i słabiej koordynują ruchy ciała. Nie występują u nich natomiast zakłócenia rozwoju mowy. Objawy zespołu Aspergera pojawiają się najczęściej po 3. roku życia, ale często są rozpoznawane dużo później, czyli w wieku szkolnym lub u dorosłych.
Jakie mogą być przyczyny zespołu Aspergera?
W przypadku zaburzeń ze spektrum autyzmu, w tym zespołu Aspergera, przyczyny występowania dolegliwości nie zostały do końca poznane. Prawdopodobnie mają one podłoże genetyczne. Czynniki zewnętrzne, takie jak narażenie na zakażenia i toksyczne związki w czasie ciąży, problemy okołoporodowe czy sposób wychowania dziecka, również przyczyniają się do występowania zaburzeń. Choroby metaboliczne u matki, m.in. cukrzyca, nadciśnienie tętnicze i otyłość, oraz wcześniactwo i przyjmowanie niektórych leków mogą zwiększać ryzyko zespołu Aspergera. Zaburzenia częściej pojawiają się także u dzieci, których rodzice przykładali dużą wagę do rozwoju intelektualnego, a zaniedbywali sferę emocjonalną.
Jakie są objawy zespołu Aspergera u dzieci?
Rodzice i nauczyciele mogą podejrzewać zespół Aspergera, gdy zaczną zauważać niektóre zachowania, charakterystyczne dla spektrum autyzmu. Dziecko z takimi zaburzeniami:
ma trudności z wchodzeniem w relacje społeczne i komunikowaniem się. W przeciwieństwie do pacjentów z autyzmem zależy mu na kontakcie z innymi, ale może go nawiązywać w dziwaczny sposób (np. jego mowa przypomina wygłaszanie monologu);
nie zawsze potrafi odczytywać sygnały społeczne lub niewłaściwie okazuje emocje;
ma bardzo wąskie zainteresowania, którym poświęca większość swojej uwagi;
może powtarzać ruchy, postawy ciała, wypowiedzi w sposób bezcelowy czy rytualny, co jest określane jako „stereotypie”, lub celowy (wówczas mowa o „manieryzmie”);
silnie przywiązuje się do czynności rutynowych lub wzorców zachowań.
W odróżnieniu od innych zaburzeń ze spektrum autyzmu w zespole Aspergera nie występują opóźnienia w rozwoju języka. Dzieci wypowiadają pierwsze słowa przed 2. rokiem życia, a pełne wyrażenia przed 3. Osoby z zespołem Aspergera mogą mieć jednak problem z dobieraniem odpowiedniego tonu głosu i tempa mowy. Ich wypowiedzi czasem odbiegają od tematu i są zbyt drobiazgowe. Rozmowy natomiast zwykle skupiają się tylko na zainteresowaniach mówiącego.
Objawy zespołu Aspergera zwykle nie zakłócają przebiegu nauki szkolnej. Mogą jednak utrudniać codzienne funkcjonowanie wśród ludzi i nawiązywanie relacji, a przez to powodować problemy emocjonalne, zwłaszcza w okresie dojrzewania.
Diagnoza i leczenie zespołu Aspergera u dzieci
Zespół Aspergera często nie jest rozpoznawany aż do wieku szkolnego. Wówczas zaczynają pojawiać się trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych z rówieśnikami. Diagnostyka i leczenie zaburzeń ze spektrum autyzmu powinny być prowadzone przez specjalistyczny zespół, który obejmuje: psychiatrę dziecięcego, psychologa, neurologa dziecięcego i pediatrę rozwojowego. Im wcześniej zostanie postawione rozpoznanie i uda się wprowadzić leczenie, tym lepsze efekty można uzyskać.
Osoby z zespołem Aspergera podejmują zwykle psychoterapię i uczestniczą w treningach wyrażania emocji, gdzie uczą się zasad właściwej komunikacji z innymi. Często w terapii biorą udział także inni członkowie rodziny.
Zespół Aspergera należy rozróżnić od innych zaburzeń, które mogą mieć podobny przebieg, np. autyzmu wysokofunkcjonującego, autyzmu atypowego, zaburzeń osobowości i obsesyjno-kompulsywnych.
- A.Bilikiewicz i in., Psychiatria, t. II, Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2002, s. 651−652.
- E.J. Hoffman, Objawy kliniczne i rozpoznawanie autyzmu i innych całościowych zaburzeń rozwojowych, „Psychiatria po Dyplomie” 2009, t. 6, nr 3, s. 45−55.
- K.E. Sanchack, C.A. Thomas, Autism spectrum disorder: primary care principles, „American Family Physician” 2016, nr 94, s. 972–979.
Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych w Welbi należy skonsultować ich treść z lekarzem. Welbi dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów był najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.