Czym jest dyschezja niemowlęca? Objawy i metody leczenia
Dyschezja niemowlęca to trudności w oddawaniu stolca występujące u dzieci do ukończenia 9. miesiąca życia. Zaburzenie to objawia się dużym wysiłkiem, któremu towarzyszy płacz i krzyk dziecka w związku z próbą defekacji. Dowiedz się, jakie są przyczyny dyschezji niemowlęcej. Sprawdź, w jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie tego zaburzenia i czy wymaga ono leczenia.
Polecane
Czym jest dyschezja niemowlęca?
Dyschezja niemowlęca to jedno z zaburzeń o charakterze czynnościowym polegające na trudności w oddaniu stolca. Zaburzenie to charakteryzuje się gwałtownym napadowym płaczem, a niekiedy wręcz krzykiem przed oddaniem przez dziecko stolca. Twarz dziecka staje się zaczerwieniona. Możesz zaobserwować u niego wyraźny wysiłek poprzedzający próby defekacji.
Dolegliwości te pojawiają się około 10–20 minut zanim odda płynny lub miękki stolec. Pomiędzy napadami związanymi z defekacją dziecko nie przejawia żadnych objawów. Jest spokojne. Nie jest zaburzony wzrost malca, zarówno przyrosty masy, jak i długości ciała. Nie ma problemów z karmieniem. Poznaj rady naszych ekspertów na temat tego, jak karmić piersią. Dowiedz się, przez jaki czas powinno się karmić piersią i co jest pomocne przy wydłużeniu okresu karmienia piersią.
Kogo dotyczy dyschezja niemowlęca?
Okres niemowlęcy to czas rozszerzania diety. Dlatego zwracaj uwagę na ewentualne dolegliwości, jakie pojawiają się po wprowadzeniu kolejnego nowego pokarmu do jadłospisu dziecka. Sprawdź, jakie są najczęstsze alergeny pokarmowe.
Czynnościowe zaburzenia przewodu pokarmowego, takie jak dyschezja, są jednymi z najczęstszych problemów, z jakimi rodzice niemowląt zgłaszają się do gabinetów lekarskich. Zdaniem ekspertów dyschezja niemowlęca obserwowana jest najczęściej u dzieci między 3. a 9. miesiącem życia.
W tym czasie maluch może się zmagać z innym problem ze strony przewodu pokarmowego, jakim jest kolka jelitowa.
Jakie są przyczyny dyschezji niemowlęcej?
Za przyczynę dyschezji niemowlęcej eksperci podają zaburzenia koordynacji mięśni tłoczni brzusznej i mięśni dna miednicy podczas defekacji. Tzw. tłocznia brzucha to element ściany brzucha, na który składają się mięśnie:
prosty brzucha,
poprzeczny brzucha,
skośny zewnętrzny i
wewnętrzny brzucha.
Tłocznia brzucha wspomaga oddychanie i wydalanie. Do mięśni dna miednicy eksperci zaliczyli m.in. mięsień dźwigacz odbytu, mięsień zwieracz cewki moczowej, mięsień guziczny i mięsień zwieracz zewnętrzny odbytu. Mięśnie dna miednicy również wspomagają mikcję i defekację. Płacz poprzedzający defekację powoduje zwiększenie ciśnienia śródbrzusznego i następową relaksację mięśni dna miednicy, czego skutkiem jest oddanie stolca.
Do jakiego lekarza się zgłosić?
Jeśli zaobserwujesz u swojego dziecka jakiekolwiek niepokojące dolegliwości, nie zwlekaj. Niezwłocznie udaj się z nim do pediatry. Lekarz – w zależności od wstępnej diagnozy – skieruje Was do odpowiedniego specjalisty lub samodzielnie zaplanuje leczenie dziecka.
Jeśli chcesz mieć łatwy dostęp do pediatry, rozważ zakup prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego, którego ofertę możesz zamówić na Welbi. Jeśli podpiszesz umowę i opłacisz składkę, to już od 69 zł miesięcznie będziesz mieć możliwość umówienia się na wizytę w gabinecie lub skorzystania z e-konsultacji z pediatrą, lekarzem rodzinnym, internistą oraz e-konsultacji z 14 innymi specjalistami. Na wizytę u lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej będziesz czekać maksymalnie 1 dzień, a ze specjalistami skonsultujesz się w ciągu 3 dni roboczych.
W ramach wybranego pakietu otrzymasz też dostęp do badań laboratoryjnych, obrazowych i czynnościowych z listy przygotowanej przez ubezpieczyciela.
Zamów ofertę – na stronie https://www.welbi.pl/prywatne-ubezpieczenie-zdrowotne/ kliknij „Chcę obliczyć składkę”, wypełnij formularz i umów się na rozmowę z doradcą TU Zdrowie, dostawcy usług w ramach Polisy Zdrowie Welbi. Dowiedz się, co możesz zyskać, wybierając jeden z dostępnych pakietów.
Rozpoznawanie dyschezji niemowlęcej?
Podstawą diagnostyki dyschezji niemowlęcej jest szczegółowo zebrany wywiad medyczny. Jako opiekun dziecka odgrywasz bardzo ważną rolę. Dzięki Twoim spostrzeżeniom możesz naprowadzić lekarza na problem, z jakim zmaga się dziecko. Specjalista z pewnością zapyta m.in. o:
dolegliwości, jakich doświadcza dziecko – ich rodzaj, częstotliwość występowania, okoliczności im towarzyszące, sytuacje, które je nasilają i łagodzą,
dietę dziecka,
historię choroby,
problemy zdrowotne w najbliższej rodzinie.
Na wizytę zabierz ze sobą Książeczkę Zdrowia Dziecka i inną przydatną dokumentację medyczną malucha. Lekarz przeprowadzi badanie fizykalne – obejrzy, osłucha i zbada dotykiem dziecko. Wykona również badanie per rectum, czyli palcem przez odbyt. Pozwala ono wykluczyć ewentualne nieprawidłowości anatomiczne odbytu i odbytnicy. Lekarz dokona również oceny rozwoju dziecka za pomocą siatek centylowych. Przedstawione postępowanie jest zazwyczaj wystarczające, aby rozpoznać dyschezję niemowlęcą. W razie niepewności diagnostycznej lekarz zleci dodatkowe badania.
Na czym polega leczenie dyschezji niemowlęcej?
Z czasem niemowlę nabywa koordynację mięśni z równoczesnym zamknięciem głośni, co sprzyja zwiększeniu ciśnienia śródbrzusznego. Potrzebuje na to około kilku tygodni. Po tym dyschezja ustępuje.
Postępowanie lecznicze opiera się głównie na wyjaśnieniu rodzicom istoty dolegliwości. Lekarz powinien wytłumaczyć, że dziecko musi samo nauczyć się koordynacji dwóch czynności, jakimi są relaksacja mięśni dna miednicy i zwiększenie napięcia mięśni tłoczni brzusznej podczas parcia. Specjalista zwraca uwagę na unikanie stymulacji okolicy odbytu, kiedy dziecko podejmuje próby defekacji. W przeciwnym razie może dojść do uzależnienia oddawania stolca od danego bodźca.
Dyschezja niemowlęca nie wymaga podawania dziecku jakichkolwiek środków przeczyszczających. Nie zaleca się stosowania lewatyw i czopków doodbytniczych.
- A. Dyduch, Pediatria. T. 1, Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach, Katowice 2009.
- L. Paradowski, Zaburzenia czynnościowe przewodu pokarmowego, Cornetis, Wrocław 2007.
- J. Ryżko, III klasyfikacja rzymska zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego okresu niemowlęcego i młodszego dzieciństwa, „Przegląd Gastroenterologiczny” 2008, t. 3, nr 2, s. 72–78.
Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych w Welbi należy skonsultować ich treść z lekarzem. Welbi dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów był najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.
Najchętniej czytane
