Czym jest depresja? W jaki sposób można ją leczyć?
Depresja bardzo często mylona jest ze złym samopoczuciem i gorszym nastrojem. Niestety, problem ten jest bardziej złożony i poważny. Dowiedz się, czym jest depresja i jak się ją leczy.
Depresja dotyczy coraz większej liczby populacji. Z powodu tego poważnego problemu cierpi około 20% populacji. Choroba może zaatakować w każdej chwili, bez względu na płeć i wiek. Dotyka jednak częściej kobiet niż mężczyzn. Zgodnie ze statystykami na depresję choruje coraz więcej młodych ludzi, w tym nastolatków. Podejrzewasz ją u siebie lub u kogoś z twoich bliskich? Dowiedz się o niej więcej i reaguj w porę. Natychmiastowe wdrożenie odpowiedniej terapii to klucz do pokonania choroby.
Polecane
Czym jest depresja?
Każdy z nas ma czasami dni, gdy brakuje mu energii do życia i najlepiej w ogóle nie wstawałby rano z łóżka. Mamy zwyczaj mówić wówczas, że dopadła nas depresja. Jest to jednak bardzo duże uproszczenie, ponieważ depresja jest chorobą poważną i wymagającą specjalistycznej pomocy. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na depresję choruje około 350 milionów ludzi na całym świecie. To znacznie więcej niż gorsze samopoczucie. To wyzwanie dla sytuacji gospodarczo-finansowej danego państwa, ale także ogromna tragedia osobista. Cierpiący na depresję odczuwa silne przygnębienie, nie ma motywacji do wykonywania codziennych czynności (w tym wstawania z łóżka), nie cieszą go rzeczy, które w przeszłości dawały radość, ma zaniżoną samoocenę, a nawet myśli samobójcze, które czasami zamieniają się w czyn. Aby postawić diagnozę o depresji, stan taki musi utrzymywać się minimum miesiąc. Co więcej, objawom psychicznym bardzo często towarzyszą dolegliwości somatyczne, wynikające m.in. z braku snu, ruchu, „zajadania” problemów itp.
Rodzaje depresji
Mówi się, że depresja niejedno ma imię. To prawda, ponieważ występuje wiele rodzajów tej choroby. Oto najczęstsze z nich:
depresja w przebiegu choroby afektywnej dwubiegunowej - u chorych obserwuje się naprzemienne epizody depresji i manii. Pacjenci mają skłonności do melancholii, przygnębienia, są bardziej drażliwi i z tendencją do wybuchów złości. Nierzadko pojawiają się u nich również okresy wzmożonej aktywności umysłowej i ruchowej. Taki rodzaj depresji wymaga specjalistycznego podejścia farmakologicznego, w tym zastosowania leków normotymicznych, czyli stabilizatorów nastroju;
depresja lekooporna - jak łatwo się domyślasz, jest ona oporna na leczenie farmakologiczne. Często bywa tak, że pacjent leczony jest kilkoma substancjami aktywnymi, jednak bez widocznego efektu;
depresja wieku dziecięcego - dzieci z depresją wykazują mniejszą aktywność w zabawach z rówieśnikami, są zniechęcone, mogą nie mieć apetytu i skarżyć się na nawracające bóle brzucha lub głowy. W takim przypadku warto jak najszybciej zgłosić się do specjalisty, który pomoże ustalić źródło problemów i podejmie pierwsze kroki w wyleczeniu małego pacjenta;
depresja w wieku podeszłym - poza obniżeniem nastroju seniorzy mogą doświadczać problemów z koncentracją, zasypianiem, a także bólu w różnych częściach ciała;
depresja poporodowa - jest czym innym niż tzw. baby blues. Nie do końca wiadomo, co jest przyczyną jej powstawania. Prawdopodobnie składa się na to wiele czynników, w tym wahania poziomów hormonalnych i nowa sytuacja życiowa.
Jakie są objawy depresji?
Jak rozpoznać, że ktoś z twoich najbliższych cierpi na depresję? Do kogo zwrócić się o pomoc? Podstawowym kryterium jest przedłużające się uczucie smutku i przygnębienia. Chorym bardzo trudno jest wykonywać podstawowe czynności życiowe. Problemem staje się nawet zjedzenie posiłku i umycie się. Osoba cierpiąca na depresję traci zainteresowania otaczającym ją światem, a także unika kontaktów towarzyskich. Prześladuje ją uczucie beznadziei i pustki. W skrajnych przypadkach mogą pojawić się myśli samobójcze, a nawet próby odebrania sobie życia.
Jeśli obserwujesz u siebie lub bliskiego niepokojące symptomy - reaguj! Od twojej reakcji zależy zdrowie i życie. Pomoc możesz uzyskać u psychiatry, psychologa lub lekarza rodzinnego, który skieruje pacjenta do odpowiedniego specjalisty. Przeprowadzi on szczegółowy wywiad, na podstawie którego wskaże możliwe ścieżki leczenia.
Leczenie depresji
Leczenie depresji uzależnione jest przede wszystkim od jej rodzaju, a także wieku pacjenta i jego indywidualnej sytuacji życiowej i obecności chorób współistniejących. Na podstawie uzyskanych informacji specjalista może zaproponować kilka metod leczenia. Najczęściej łączy się dwie z nich: farmakoterapię i psychoterapię, chociaż nie jest to regułą. Leki wpływają na poziom neuroprzekaźników w mózgu, które odpowiedzialne są za nastrój i emocje. Mogą być nimi m.in. inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne i inhibitory monoaminooksydazy.
Nie mniejsze znaczenie ma wdrożenie psychoterapii - indywidualnej lub grupowej. W czasie terapii bardzo ważne jest wsparcie najbliższych osób, a także psychoedukacja, która pozwoli na lepsze zrozumienie podłoża choroby. Ważne jest, aby w trakcie leczenia zachować odpowiednią motywację i nie poddawać się wskutek początkowych niepowodzeń. Warto zaznaczyć, że proces zdrowienia może trwać od kilku miesięcy do nawet kilku lat.
- L. Bidzan. Depresyjne zaburzenia nastroju u osób w wieku podeszłym. Medycyna Wieku Podeszłego, 2011, t.1, nr 1, s. 31-41.
- S. Jankowicz. Depresja wieku młodzieńczego - etiologia i obraz kliniczny. Nauki Społeczne, 2018, t.3, nr 22, s. 183-190.
- J. Pełka-Wysiecka i J. Samochowiec. Depresja – czy faktycznie zróżnicowana farmakoterapia? Psychiatria, 2014, t.11, nr 3, s. 141–147.
- T. Nęcki. Rodzaje depresji, https://www.psychiatria.pl/artykul/rodzaje-depresji/22874, [dostęp 18.02.2021].
Powyższy materiał ma wyłącznie charakter edukacyjno-informacyjny, nie jest poradą lekarską i nie zastępuje konsultacji z lekarzem. Przed zastosowaniem się do wskazówek lub informacji o charakterze specjalistycznym zawartych w Welbi należy skonsultować ich treść z lekarzem. Welbi dokłada najwyższych starań, aby treść publikowanych materiałów był najlepszej jakości, ale nie ponosi odpowiedzialności za ich zastosowanie bez konsultacji z lekarzem.